Ammoutsera - Lefka Ori

Ανεβάζω με ποδήλατο από την Ανώπολη μέσω του θαυμάσιου δρόμου Αμμουτσέρα, τον οποίο ανακάλυψα για πρώτη φορά το 2008.
Αφήνοντας το ποδήλατο δυο χιλιόμετρα κάτω από το τέλος του δρόμου, αρχίζω να βαδίζω στην κακοβόλη. Παρόλο που δεν ανήκει στα υψηλότερα βουνά, φαίνεται πραγματικά εντυπωσιακή, χάρη στην ισχυρή γυμνή πλευρά του, από ορισμένα σημεία της κοιλάδας Αμμουτσέρα.
Κατηφορίζω στα μικρά Γωνιασμάτα, ένα χτύπημα στη σέλα βόρεια του Κακοβόλι. Περνώντας την Pavlia Chalara, που είναι ίσως ο πιο τραχός χώρος των Λευκών Ορέων, ανεβαίνω στον Ασκύφιτικο Σόρο. Κατεβαίνοντας από την πλευρά του Ν προς την διαδρομή Ε4, η οποία οδηγεί σύντομα στο πέρασμα του Σιδεροπόρτε, ακολουθούμενη από την επόμενη, κάπως υψηλότερη σέλα ανάμεσα στον Γρίσα Σόρο και τον Άγιο Πνεύμα.
Θέλοντας να κοιμηθώ στην κορυφή του Αγίου Πνεύματος, αλλά έχοντας ξεμείνει από το νερό, παίρνω μια μακρά παράκαμψη για να φτάσω στο μιτάτο της Λιβάδας, την οποία βρίσκω κατοικημένη από έναν βοσκό που προέρχεται από το Μαρόκο. Φτάνω στην κορυφή του Agio Pneuma μόνο κατά το ηλιοβασίλεμα. Ο άνεμος προτείνει να περάσετε τη νύχτα που είναι προστατευμένη από τους τοίχους του ξαπλωμένου εξωκκλησίου, όπου επίσης ανεβαίνω τη σκηνή της σήραγγας λόγω της θερμοκρασίας που είναι αρκετά χαμηλή για τον πολύ ελαφρύ υπνόσακο.
Το επόμενο πρωί, διασχίζουν τον Γρύα Σόρο, συναντώντας την πίστα της προηγούμενης ημέρας στη σέλα. Η επόμενη σύνοδος κορυφής είναι η Μέσα Σόρος, λίγα μέτρα ψηλότερα, ακολουθούμενη από τον Σκουριχτή. Η ίδια η κορυφή αυτού του ογκώδους βουνού δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Πολύ καλύτερο είναι ένα πανοραμικό σημείο που βρίσκεται βορειοδυτικά και κυριαρχεί στην περιοχή της Λιβάδας. Από το Σβουρίκτι περνάω από το Στέρνι μέσω του στύλου μεταξύ του τελευταίου και των μικρών Ζουριδών.
Υποστηρίζω ότι το τελευταίο θα μπορούσε να είναι ένα καλό χαμηλό σημείο παρατήρησης στην καρδιά των Λευκών Ορέων, όπως ανακάλυψα ότι είμαι το Modaki το 2011, αλλά αποφασίζω να το αφήσω για την επόμενη φορά ...
Από τα Στέρνες κατεβαίνω στις Ρούσσες. Αφήνοντας το σακίδιο λίγο πιο πάνω, σπεύω στο τελευταίο βουνό της ημέρας, δηλαδή στον Pachnes. Δίνω νοσταλγική ματιά στο καταφύγιο της κορυφής όπου κοιμήθηκα το 2011, μη γνωρίζοντας ότι θα κοιμηθώ εκεί τέσσερις μόνο μέρες αργότερα, αναρρίχνοντας το βουνό από την Αγία Ρουμέλη μέσω του φαραγγιού της Ελλειίας. Επιστρέφω στο δρόμο και στο ποδήλατο. Μεγάλη κάθοδος στην Ανώπολη, ακριβώς στην ώρα για δείπνο στο αγαπημένο μου εστιατόριο, δηλαδή στον Πλάτανο μπροστά στο μνημείο του Δασκαλογιάννη.
Σημειώστε ότι αυτή η διαδρομή είναι πολύ λιγότερο απαιτητική από την προηγούμενη που δημοσίευσα, με το φαράγγι του Τρυπητή και τη μεγάλη ράχη της Κατσαρομούρας. Ωστόσο, μεταδίδει με μια σχετικά χαμηλή δαπάνη ενέργειας μια θαυμάσια εμπειρία στην καρδιά αυτών των μοναδικών βουνών.

Φωτογραφίες; ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ!